Η πανδημία του κορονοϊού επηρέασε σημαντικά την κοινωνική μας ζωή και κάποιες αλλαγές υπήρξαν βάρβαρες και απότομες,

Ενδεικτικά και μόνον ο τρόπος που περπατάμε στο δρόμο, ο τρόπος που διασκεδάζουμε, που χορεύουμε, που βλέπουμε σινεμά και θέατρο, όλα έχουν αλλάξει.

Ψυχολογικά, κοινωνικά, εργασιακά, ακόμα – ακόμα και βιολογικά, αυτό που ζήσαμε και ζούμε είναι πρωτόγνωρο, η διαδικασία είναι ανεπανάληπτη και τα νερά αχαρτογράφητα. Στην κυριολεξία ο κόσμος (μας) γύρω γκρεμίστηκε, κάθε μέρα μας επιφυλάσσει πλέον και μια νέα έκπληξη, κατά κανόνα δυσάρεστη και στο τέλος της υπάρχει η αίσθηση ότι κάτι χειρότερο θα ξημερώσει την επόμενη.

Παρότι η αυθόρμητη στάση όλων μας είναι ότι απλώς κάποια στιγμή όλα αυτά θα τελειώσουν και θα ξυπνήσουμε μια μέρα και τα πράγματα θα είναι όπως πριν, όλοι καταλαβαίνουμε ότι τα πράγματα δεν θα είναι ακριβώς έτσι, τουλάχιστον για κάποιο χρονικό διάστημα (όλοι μας ελπίζουμε μικρό).

Δυστυχώς, δεν μπορείς να πατήσεις ένα κουμπί και να επιστρέψεις σε αυτό που ήσουν πριν τον κορονοϊό. Ωστόσο, μπορείς να προσπαθείς να γίνεις καλύτερος τόσο για σένα όσο και για τους γύρω σου, αλλά και να ελπίζεις πως η ζωή σου μετά τον κορονοϊό δε θα αλλάξει για τα καλά.

Και το ερώτημα που δυστυχώς αναπόφευκτα προέκυψε είναι το εξής:

«Κάποιοι λένε πως ο πολιτισμός σε τέτοιες εποχές αποτελεί πολυτέλεια. Τι είναι αναγκαίο και τι πολυτέλεια; Τι μπορεί να μείνει και τι μπορεί να φύγει;»

Για να απαντηθεί αυτό το κατά τα άλλα ψευδο δίλημμα, δανείζομαι τις σκέψεις του σκηνοθέτη και δραματουργού, Πρόδρομου Τσινικόρη, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα

«ΤΑ ΝΕΑ»:

«Κατά την σχεδόν 45ήμερη καραντίνα δεν ξέρω κανέναν άνθρωπο που να μην πήρε έμπνευση, κουράγιο και δύναμη παρακολουθώντας μια ταινία, διαβάζοντας ένα βιβλίο, ακούγοντας μουσική. Μπορεί τα κέρδη που αποφέρει ο πολιτισμός, ως κλάδος της οικονομίας, όντως να μη συγκρίνονται με άλλους τομείς, η υπεραξία όμως που δημιουργεί, σε σχέση με το πώς σκεφτόμαστε, πως συμπεριφερόμαστε και πως συνυπάρχουμε με τους άλλους, είναι ανεκτίμητη.

Οπότε για μένα ο πολιτισμός που παράγουμε είναι η ιστορία που γράφουμε ως κοινωνία.»

Ας το τονίσουμε για μια ακόμη φορά, ότι ο χώρος του Πολιτισμού και οι άνθρωποι που τον υπηρετούν πρέπει να στηριχθούν, υπό όλες τις έννοιες, πάση θυσία, διότι Πολιτισμός δεν είναι μόνο η σχέση μας με την Τέχνη, αλλά πρώτιστα η σχέση μας με την ίδια τη ζωή.

Και, όπως ειπώθηκε παραπάνω, μπορεί τα οικονομικά οφέλη που προκύπτουν από τον Πολιτισμό να φαντάζουν πενιχρά στα μάτια κάποιων τεχνοκρατών οικονομολόγων, η τέχνη, όμως, που εκ φύσεως διδάσκει τις μεγάλες αισθητικές, ηθικές και κοινωνικές αξίες, είναι αυτή που κρατά με τον τρόπο της ζωντανές τη δημοκρατία, τη συλλογικότητα, την αλληλεγγύη, τη δικαιοσύνη, τη μέριμνα για τον πλησίον, τη συμμετοχή στα κοινά και την κοινωνική προστασία.

Χωρίς την τέχνη κοινωνία ανθρώπων δεν μπορεί να εννοηθεί.

Αριστοτέλης Κατσουγιαννόπουλος, δικηγόρος,

Πρόεδρος Πολιτιστικού Συλλόγου Τριλόφου Θεσσαλονίκης